Het nummer 'Creatures in Heaven' van Glass Animals is een aangrijpende reflectie op liefde uit het verleden en de bitterzoete aard van herinneringen. De teksten brengen een gevoel van nostalgie over naar een tijd waarin liefde puur en onbelast was, en vergelijken de ervaring met 'wezens in de hemel'. De herhaalde zinsnede 'drie uur in de ochtend' schept een scène van intimiteit en kwetsbaarheid en suggereert momenten van nabijheid die zowel gekoesterd als beklijvend zijn. Het nummer legt de complexiteit vast van het terugkijken op een relatie die zeer betekenisvol was, maar tegelijkertijd de pijn erkennen die gepaard gaat met het verlies ervan.
De beelden die in het hele nummer worden gebruikt, zoals 'diamanten in het donker' en 'goedkoop nepbloed', voegen een laagje surrealisme toe aan het verhaal en schetsen een beeld van een liefde die intens en misschien tumultueus was. Het contrast tussen de gedeelde tedere momenten en het uiteindelijke liefdesverdriet wordt benadrukt door de tekst 'Hold me zo dichtbij dat ik in tweeën brak.' Deze metafoor spreekt over de overweldigende aard van de verbinding en het daaropvolgende gevoel van onvolledig zijn zonder de andere persoon.
Het nummer raakt ook het thema van gemiste kansen en onuitgesproken woorden, met de regel 'nooit echt gezegd dat ik ook van jou hield.' Het reflecteert op de spijt van het niet volledig uiten van gevoelens toen de kans er was. Het refrein 'Ik denk niet dat ik besef / hoeveel ik je soms mis' dient als een angstaanjagende herinnering aan de blijvende impact van liefde uit het verleden. Over het geheel genomen is 'Creatures in Heaven' een melancholische ode aan de onschuld en intensiteit van jonge liefde, en de blijvende indruk die deze op ons leven achterlaat.