Rustig, alsjeblieft, kan iemand mijn hoofd naar beneden draaien
Kan niet slapen, het ritme is te luid
Ik houd nauwelijks adem in mijn lichaam
Schreeuwen om de duisternis buiten te houden
Maar de monsters kloppen en ik laat ze binnen
Angst en twijfel zijn mijn beste vrienden
Maar laten we ze een show geven
Haal de fanfare tevoorschijn
In de hoop dat niemand het ziet
Als de gordijnen dicht zijn
Ik ben alleen in een lege kamer
Ik wenste dat ik mezelf niet was
Want soms
Ik wou dat ik mezelf niet was
Ik wou dat ik mezelf niet was
Luister naar een symfonie van verdriet
Zachtjes spelend in de hoeken van mijn geest
Kijk, ik bouw deze muren van validatie
Te hoog voor mij om zelfs maar te klimmen
Maar de monsters kloppen en ik laat ze binnen
Want angst en twijfel zijn mijn beste vrienden
deze levenstekst
Maar laten we ze een show geven
Haal de fanfare tevoorschijn
In de hoop dat niemand het ziet
Als de gordijnen dicht zijn
Ik ben alleen in een lege kamer
Ik wenste dat ik mezelf niet was
Want soms zou ik willen dat ik mezelf niet was
Ik wou dat ik mezelf niet was