Orville Peck's nummer 'How Far Will We Take It?' met Noah Cyrus duikt in de complexiteit van een relatie die balanceert op de grens van verbinding en ontkoppeling. De teksten schetsen een levendig beeld van verlangen en onvervulde liefde, waarbij de verteller zich in een droomachtige toestand bevindt, op zoek naar een partner die niet langer aanwezig is. Deze afwezigheid is voelbaar en de verteller worstelt met de leegte die achterblijft, waarmee hij uitdrukking geeft aan een diepgewortelde behoefte aan de ander om terug te keren en de zaken recht te zetten.
Het terugkerende thema van proberen lief te hebben, maar er niet in slagen daar doorheen te breken, duidt op een barrière die verhindert dat de relatie kan floreren. Dit kan emotionele muren, trauma's uit het verleden of onuitgesproken woorden symboliseren die echte intimiteit belemmeren. De zin 'Het is niet wennen om zonder jou te leven' onderstreept de moeilijkheid om verder te gaan en de aanhoudende hoop dat dingen ooit zullen veranderen. Het refrein met de aangrijpende vraag 'Hoe ver gaan we ermee?' weerspiegelt de onzekerheid en het potentieel voor verzoening of verdere vervreemding.
De beelden van vuur en vlammen in de teksten voegen een laag van intensiteit toe aan de beschreven emoties. Vuur symboliseert vaak passie, vernietiging en vernieuwing, wat aangeeft dat de relatie het potentieel heeft om opnieuw te ontbranden of volledig uit te branden. De samenwerking met Noah Cyrus brengt een beklijvende harmonie in het nummer, waardoor het gevoel van verlangen en onopgeloste spanning wordt versterkt. Uiteindelijk: 'Hoe ver gaan we ermee?' is een krachtige verkenning van de uitdagingen van de liefde en de blijvende hoop op verbinding ondanks de obstakels.