In het land van alles is verloren
Op het gebied van waanzin
Het kasteel strekt zich uit op haar heuvel en strekt zich uit tot aan de hemel
In luie veronachtzaming
Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen
Vrees het kasteel, terwijl ze in de wolken hurkt
Duizend blinde ogen
Onderzoek haar ziekelijke rijk
Zwarte asfalttong likt mieren van waanzin op terwijl ze in haar gapende muil kruipen
Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen
Vrees het kasteel, terwijl ze in de wolken hurkt
Het vervagende licht, zoals de dood van de hoop,
Wordt op haar gewelfde voorhoofd geworpen door een zon, verduisterd in rook
Wanhoop staat op haar deuren geschreven
Met slot en sleutel zorgen ze ervoor dat het geschreeuw niet door de vloeren sijpelt.
angst stijgt op uit haar hart
Via geheime trappen komen deze enorme nachtmerries op zoek naar hun doel
Ze hebben de vorm van slanke stalen pinnen
Die de geesten tot zwijgen brengen en verdelen van degenen die hier komen om te genezen
De gescheurde huid van haar muren
Bloedt stof, verstikking en droog
Deze monoliet is een gevangenis voor de eenzame gevangenen van de gevangen geest
Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen
Vrees het kasteel, terwijl ze in de wolken hurkt
Zij regeert, deze gotische godin
In haar afbrokkelende rood en grijs staat ze alleen en ongevoelig voor de innerlijke pijn
Op zoek naar niets anders dan de hulp van waanzin om haar aderen te vullen
Haar littekens lopen diep, tot aan het gesteente, de rand
Terwijl de zomerse hitte opstijgt naar een loodzware, luchtloze hemel
De ziekte in haar sijpelt naar buiten en kleurt de velden bruin
Deze weg naar de eindeloze hel
Is geplaveid met goede bedoelingen
Zwarte tunnels en kronkelende gangen die van de verlossing naar de hel leiden en weer terug
Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen
Vrees het kasteel, terwijl ze hurkt
Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen
Vrees het kasteel, terwijl ze in de wolken hurkt