Synestia's nummer 'Winter (feat. Disembody Tyrant)' schetst een huiveringwekkend en apocalyptisch beeld van een wereld die wordt overspoeld door eeuwige kou. De tekst beschrijft een verlaten landschap waar de aarde wordt bedekt door een bleekwit laken, dat sneeuw en ijs symboliseert. Deze beelden vormen het toneel voor een verhaal over vernietiging en wedergeboorte, waarbij de overblijfselen van een grote oorlog onder de verstikkende sneeuwval liggen. De afgestompte zwaarden en gehavende schilden, vereeuwigd in bloed, suggereren een geschiedenis van geweld en conflict, nu bevroren in de tijd.
Het nummer gaat dieper in op het thema dood en verval, met levendige beschrijvingen van karmozijnrode sneeuwval en velden met lijken. De kou wordt afgeschilderd als een voorbode van onheil, die een einde maakt aan al het leven en zelfs aan de goden zelf. Deze eeuwige winter is niet zomaar een seizoen, maar een natuurkracht die alle tegenstand vergiftigt en uitdooft. De teksten roepen een gevoel van onvermijdelijkheid op, terwijl de warme roep van de ondergang de levenden naar hun einde wenkt. De beelden van wederzijds verzekerde vernietiging en de bedorven geur van de dood die in de lucht hangt, benadrukken nog eens de finaliteit van dit apocalyptische scenario.
Naarmate het lied vordert, wordt het duidelijk dat deze winter een transformerende kracht is, die de wereld doopt en overschrijft. Het zonlicht wordt opgeslokt door asgrauwe wolken, en het tijdperk waarin een einde komt aan al het lijden begint. De oude goden worden onttroond, hun botten en zielen worden meegenomen door de kou. De teksten suggereren een cyclisch karakter van vernietiging en wedergeboorte, waarbij de wereld onder ijs moet worden gehuld om opnieuw herboren te worden. De herhaalde verwijzingen naar karmozijnrode sneeuwval en verstikkende lijkenvelden versterken het idee dat deze winter zowel een vernietiger als een schepper is, een einde maakt aan de oude wereld en de weg vrijmaakt voor een nieuwe.