Het nummer 'Wie kan het nu zijn?' van Men At Work is een klassieke hit uit de jaren tachtig die gevoelens van paranoia en een verlangen naar eenzaamheid samenvat. De Australische band, bekend om hun new wave- en poprockstijl, verwierf internationale bekendheid met dit nummer, dat voorzien is van pakkende saxofoonriffs en een gedenkwaardig refrein. De teksten brengen een gevoel van angst en angst over de buitenwereld over, aangezien de hoofdpersoon gestoord wordt door iemand die op hun deur klopt en met rust gelaten wil worden.
De herhaalde vraag 'Wie kan het nu zijn?' duidt op een staat van voortdurende waakzaamheid en bezorgdheid over potentiële indringers. Dit kan letterlijk worden geïnterpreteerd als iemand die bang is voor ongewenste bezoekers, of metaforisch, als representatie van de inbreuk op de verantwoordelijkheden van het leven, maatschappelijke verwachtingen of zelfs geestelijke gezondheidsproblemen. De regels 'Ik heb geen kwaad gedaan, ik blijf voor mezelf' en 'Er is niets mis met mijn geestelijke gezondheid' duiden op een defensieve houding, waarbij de hoofdpersoon de behoefte voelt om zijn verlangen naar privacy en vrede te rechtvaardigen.
Het nummer raakt ook thema's als escapisme en nostalgie, aangezien de hoofdpersoon zegt dat hij het 'hier met mijn jeugdvriend' leuk vindt, wat een verlangen naar eenvoudiger tijden zou kunnen impliceren of een terugtrekking in het comfort van het verleden. Het noemen van ‘die gevoelens weer’ duidt op een terugkerende worsteling, mogelijk met angst of andere emotionele uitdagingen. De laatste regels, 'Het is niet de toekomst die ik kan zien / het is gewoon mijn fantasie', onthullen een ontkoppeling van de werkelijkheid, wat aangeeft dat de angsten en zorgen wellicht intern zijn in plaats van gebaseerd op externe bedreigingen. Over het geheel genomen: 'Wie kan het nu zijn?' resoneert met luisteraars die het verlangen hebben ervaren om zich terug te trekken uit de wereld en de interne strijd die met dergelijke gevoelens gepaard gaat.