Lainey Wilsons 'Watermelon Moonshine' is een nostalgische ode aan de jonge liefde en de bitterzoete herinneringen die daarmee gepaard gaan. Het nummer neemt ons mee terug naar een tijd vlak na het laatste jaar en legt de essentie van jeugdige onschuld en de spanning van eerste ervaringen vast. De teksten schetsen een levendig beeld van twee jonge geliefden, die hun gevoelens en de wereld om hen heen verkennen, waarbij de titulaire watermeloen-maneschijn dient als symbool van hun zorgeloze en avontuurlijke geest. De stenen pot met maneschijn, een typisch zuidelijk element, voegt een laagje authenticiteit en charme toe aan het verhaal.
Het refrein van het nummer benadrukt de bedwelmende mix van liefde en alcohol, met regels als 'Te jong om te weten wat liefde was, maar we waren aan het leren' op een zoete buzz.' Dit benadrukt de naïviteit en opwinding van de eerste liefde, waarbij alles intens en eeuwig aanvoelt. De herhaalde beelden van 'watermeloenmaneschijn' roepen niet alleen de smaak en sensatie van de drank op, maar dienen ook als metafoor voor de zoetheid en vluchtige aard van die vroeg-romantische ervaringen. De kudzu-wijnstokken en de ondergaande zon versterken het nostalgische en pastorale gevoel van het lied nog verder, waardoor het verhaal op een specifieke tijd en plaats wordt gefundeerd.
Naarmate het nummer vordert, is er een gevoel van reflectie en weemoed. De verteller erkent dat de high van jonge liefde niet eeuwig duurt, maar de herinneringen blijven levendig en gekoesterd. De zin 'Misschien waren we dronken van verliefdheid, of misschien dronken we gewoon watermeloen-maneschijn' vat de dubbelzinnigheid en complexiteit van die vroege relaties samen. Het is een mooie herinnering dat, hoewel de eerste liefdes kunnen vervagen, de herinneringen en lessen die ze achterlaten onuitwisbaar zijn. De verhalen van Lainey Wilson, gecombineerd met haar soulvolle stem, maken van 'Watermelon Moonshine' een aangrijpend en herkenbaar volkslied voor iedereen die ooit de magie van jonge liefde heeft ervaren.