Boygenius' nummer 'Voyager' duikt in de complexiteit van liefde, verlies en zelfontdekking. De openingsregels vormen een levendig tafereel van een verschroeiende vallei, wat de intense en soms overweldigende aard van de relatie symboliseert. Het smeltende asfalt op hun schoenen zou de manier kunnen vertegenwoordigen waarop hun liefde zowel grondend als verterend is. De erkenning van de verteller dat hij ooit geloofde dat niemand van zijn partner zou kunnen houden zoals zij, en het daaropvolgende besef dat het misschien onmogelijk is om dat niet te doen, benadrukt de diepte van hun emotionele band en de universele aard van liefde.
Het nummer verschuift vervolgens naar momenten van intimiteit en kwetsbaarheid, afgewisseld met momenten van angst en onzekerheid. De beelden van 'samen verstrikt' zijn en elkaars gedachten lezen suggereren een diepe band, terwijl het noemen van nachten waarin de partner vraagt of ze klaar zijn om te sterven een donkerdere, meer tumultueuze kant van de relatie introduceert. Deze dualiteit weerspiegelt de hoogte- en dieptepunten die vaak gepaard gaan met intense emotionele verbindingen. De beslissing van de verteller om hun partner te laten geloven dat ze nooit weg zouden gaan, onderstreept de complexiteit van hun gevoelens en de interne strijd tussen blijven en verder gaan.
In het laatste couplet is het gevoel van isolatie van de verteller voelbaar terwijl ze alleen door de stad lopen en zich een 'man op de maan' voelen. Deze metafoor geeft de vervreemding en eenzaamheid weer die kunnen volgen op het einde van een belangrijke relatie. De verwijzing naar de 'lichtblauwe stip' – een knipoog naar Carl Sagans beroemde beschrijving van de aarde – benadrukt de kleinheid en kwetsbaarheid van hun wereld zonder hun partner. De slotzin: 'Je hebt het van mij afgenomen, maar ik zou het aan jou hebben gegeven', geeft op aangrijpende wijze de aanhoudende liefde en bereidheid van de verteller om op te offeren weer, zelfs als hij met verlies wordt geconfronteerd.