Het nummer 'seasons' van wave to earth is een aangrijpende reflectie op onbeantwoorde liefde en het verstrijken van de tijd. De teksten brengen een diep gevoel van verlangen en de pijn over van het niet kunnen zijn bij degene van wie ze houden. De kunstenaar gebruikt de metafoor van de seizoenen om de cyclische aard van het leven en de liefde te illustreren, en suggereert dat net zoals de seizoenen veranderen, de omstandigheden van onze relaties dat ook doen.
De openingsregels: 'Ik kan je liefde niet zijn / Kijk, het is nu te triviaal voor je', zette de toon voor een verhaal over liefde dat als ontoereikend wordt ervaren. De spreker is van mening dat hun liefde niet genoeg is voor het voorwerp van hun genegenheid, of dat dit misschien niet het juiste moment is om hun liefde te laten bloeien. Dit wordt verder benadrukt door de beelden van het uiteenvallen van het leven en de contemplatie van de verdwijning, die spreekt over de wanhoop en het isolement die met onbeantwoorde liefde gepaard kunnen gaan. Het herhaalde verlangen om 'altijd voor je te bidden' en 'je heel mijn leven, mijn seizoenen te geven' onderstreept een onbaatzuchtige toewijding, bereid om alles te bieden ondanks de persoonlijke kosten.
Het laatste deel van het nummer introduceert het thema verandering en acceptatie. De bladeren die verdorren en teruggroeien symboliseren de cycli van groei en verval, parallel aan de ups en downs van het leven en de liefde. De regel 'Je bent ver weg gegaan' suggereert een berusting in de afstand tussen de spreker en hun liefde, terwijl 'Ik zal madeliefjes omhoog duwen' een grimmige herinnering is aan de sterfelijkheid en de eindigheid van het leven. Ondanks de melancholische toon schuilt er een gevoel van vrede in de acceptatie van verandering en de toewijding aan liefde op afstand. 'Aan jouw zijde, ik zal je seizoenen zijn' impliceert een spirituele of emotionele aanwezigheid die door de tijd heen blijft bestaan, net als de steeds veranderende maar constante cyclus van de seizoenen.