De kamers zijn druk, de dansen beginnen in de euforie van het feest,
de orgie vindt hectisch plaats, maar de laatste kamer, de zwarte, is eenzaam.
Eenzame aanwezigheid... een ebbenhouten klok... de stomme echo van de pauzes na elke lugubere tike.
De zwarte muren verduisteren de kamer, de band onderbreekt een euforische melodie,
Wijd open ogen onder het masker zoeken naar een sluier van zekerheid,
Terro en ongemak in de harten, de slagen stoppen,
De muziek speelt weer, de dansen worden levendiger, een speels geschreeuw
Verspreidt iemand die het vergeten is, naar iemand anders, al is het maar een vage herinnering, de tijd
Gaat wreed voorbij.
indien mogelijk
De slingerklok slaat middernacht, de pauzes zijn pijnlijk
Eindeloos stoppen de dansen weer, twaalf lange slagen noemen de
Aandacht voor een lugubere figuur, lang en slank, gehuld in een sudarium.
Het masker vertegenwoordigt de rode dood.
De met bloed besmeurde mantel, het brede voorhoofd, het gezicht van een roerloos lijk
Zijn glazige blik. Het beweegt langzaam met koninklijke lagers alsof het zo is
Aangewakkerd door een koude wind en voorbijgaand zaait het een vervloekte verschrikking.
Robin songteksten Taylor
Pestilentie onder de meesters, pestilentie onder de bedienden,
Pestilentie onder alle gasten.
Op een doodstapijt verdwijnt het zegevierend in de zwarte kamer.