Ethel Cain's 'Ptolemaea' is een beklijvende verkenning van overgeërfd trauma, lijden en de cyclische aard van geweld. De tekst van het nummer gaat dieper in op thema's als bloed, pijn en de onontkoombare greep van zonden uit het verleden. De herhaalde regels 'Love you, love you, love you' plaatsen de donkere beelden naast elkaar en creëren een huiveringwekkend contrast dat de complexiteit van liefde, verweven met lijden, onderstreept. De vermelding van bloed en vuur roept een gevoel van rituele opoffering op, wat duidt op een diepere, bijna mythologische strijd in de psyche van de verteller.
De verhalende stem van het lied wisselt tussen persoonlijke angst en een bredere, bijna profetische toon. Regels als 'Lijdt de wolf, kruipt naar je toe' en 'Ik ben het gezicht van de woede van de liefde' suggereren een transformatie of bezit, waarbij de verteller de collectieve pijn van hun afkomst belichaamt. De verwijzing naar 'Dochters van Kaïn' en 'hoerenmoeders' verbindt het persoonlijke lijden met een bijbelse context, waarbij het verhaal van Kaïn en Abel en het idee van generatievloeken worden opgeroepen. Deze verbinding met oude teksten voegt een laagje tijdloosheid toe aan het lied, wat suggereert dat de afgebeelde strijd zo oud is als de mensheid zelf.
De laatste verzen van het lied brengen een gevoel van onvermijdelijkheid en berusting met zich mee. De verteller erkent hun rol als slachtoffer en dader, gevangen in een cyclus waaraan ze niet kunnen ontsnappen. De beelden van 'een veerboot die nooit meer zal bewegen' symboliseren een staat van eeuwige onzekerheid, waarin de personages gevangen zitten door hun daden uit het verleden en de zonden van hun voorouders. Het nummer eindigt op een toon van angstaanjagende onvermijdelijkheid, waarbij de verteller hun lot accepteert en de eindeloze achtervolging van hun kwelgeest. 'Ptolemaea' is een krachtige meditatie over de onontkoombare aard van overgeërfd trauma en de manieren waarop het onze identiteit en bestemming vormgeeft.