Het nummer 'Los Laureles', uitgevoerd door Linda Ronstadt, is een traditionele Mexicaanse ranchera die diepe emoties en verlangen uitdrukt. De teksten spreken over de schoonheid van de natuur en gebruiken deze als metafoor voor de intense gevoelens van liefde en de pijn van mogelijke afwijzing. De openingslijnen verwijzen naar groene laurierbladeren en heldere rozen, die de levendigheid en het leven in de relatie symboliseren. Er is echter een pleidooi om niet in de steek te laten, wat suggereert dat de liefde zo integraal is in het bestaan van de zanger dat het verliezen ervan vergelijkbaar zou zijn met het verliezen van het leven zelf.
Het lied gaat verder met metaforen waarin het voorwerp van de genegenheid van de zanger wordt vergeleken met een katoenplant in zijn knop en een roos die alleen in mei bloeit, wat de delicatesse en zeldzaamheid van hun liefde benadrukt. Het noemen van trots en de verwevenheid van harten suggereert een diepe verbinding die wordt bedreigd door de mogelijkheid van trots en externe verplichtingen. De zanger overweegt een uitnodiging te doen, vermoedelijk om de relatie te verdiepen, maar aarzelt vanwege onzekerheid of er nog iemand anders in het leven van de geliefde is.
De laatste strofe dient als afscheid en erkent de pijn die liefde met zich mee kan brengen. De zinsnede 'La perdicion de los hombres son las benditas mujeres' vertaalt zich naar 'De ondergang van mannen zijn de gezegende vrouwen', en weerspiegelt een cultureel sentiment over de macht die vrouwen hebben in zaken van het hart. Het nummer eindigt met een sombere acceptatie van de situatie, terwijl de zanger de verzen van 'Los Laureles' beëindigt. Linda Ronstadts vertolking van dit traditionele lied is gevuld met emotie, waarbij haar krachtige stem de diepte van de teksten overbrengt en aansluit bij de universele thema's liefde, verlangen en de complexiteit van menselijke relaties.