Keshi's nummer 'LIMBO' duikt in de interne strijd en tegenstellingen waarmee je te maken krijgt terwijl je probeert je plek in de wereld te vinden. De teksten drukken het gevoel uit dat je gevangen zit tussen verschillende staten van zijn, net zoals de liminale ruimte die door de titel van het nummer wordt gesuggereerd. De kunstenaar beschrijft hoe hij zich door de bewegingen heen voelt, zich zowel zelfverzekerd als frauduleus voelt, en worstelt met zelftwijfel en zelfrealisatie. Deze dualiteit is een veel voorkomende menselijke ervaring, waarbij men heen en weer beweegt tussen het gevoel de controle te hebben en volkomen verloren te zijn.
Het refrein van 'LIMBO' gebruikt de metafoor van het najagen van een zonsondergang met de handen uit het raam om een verlangen naar vrijheid en een levenstempo over te brengen dat aansluit bij het ware zelf van de kunstenaar. De zonsondergang kan een einde of een transitie symboliseren en lijkt in deze context een zoektocht naar vrede en authenticiteit te vertegenwoordigen. De herhaalde zin 'Dat is meer mijn tempo' suggereert een verlangen om te leven in een ritme dat voor het individu natuurlijk aanvoelt, in plaats van zich te conformeren aan externe verwachtingen.
In het nummer raakt Keshi ook het idee aan om alleen de beste delen van jezelf aan de wereld te laten zien, een concept dat resoneert in het tijdperk van sociale media waarin samengestelde persona's de norm zijn. De kunstenaar erkent zijn menselijkheid en onvolkomenheden, in de hoop dat de druk om een façade in stand te houden zijn ware essentie niet overwint. Het nummer is een openhartige reflectie op de complexiteit van zelfidentiteit en het nastreven van een echt leven te midden van maatschappelijke druk.