Jack Staubers 'Oh Klahoma' presenteert een eigenzinnige en enigmatische soundscape die kenmerkend is voor zijn muziekstijl, die vaak elementen van indiepop vermengt met lo-fi en experimentele geluiden. De teksten van 'Oh Klahoma' lijken zich te verdiepen in thema's als emotionele kwetsbaarheid en het gewicht van het dragen van de emotionele lasten van anderen.
De openingsregels: 'Zet de fasers op rotten / Wat heeft je radeloos gemaakt?' suggereren een confrontatie met negativiteit en emotioneel verval. De zinsnede 'phasers to rot' zou een metafoor kunnen zijn voor het in een destructieve modus brengen van iemands mentaliteit, mogelijk als verdedigingsmechanisme tegen nood. Het nummer onderzoekt het idee van emotionele bagage verder met het refrein 'Tranen vallen op het feest / Saddest kleine baby in de kamer.' Deze beelden schetsen een beeld van iemand die overweldigd wordt door verdriet, zelfs in een omgeving die doorgaans geassocieerd wordt met vreugde en feest. De herhaling van ‘Angsten, vertel me angsten, laat me er niet aan beginnen’ impliceert een onwil om met deze diepgewortelde angsten om te gaan, alsof het erkennen ervan tot een inzinking zou kunnen leiden.
Het refrein 'Ik krijg een beetje grijs haar voor elke angst die je deelt' suggereert metaforisch dat het absorberen van de angsten en zorgen van anderen de verteller fysiek en emotioneel veroudert. De regels 'Die zijn niet bedoeld om te buigen' kunnen worden geïnterpreteerd als een herinnering dat er grenzen zijn aan hoeveel je aankan voordat ze breken. Het cryptische en repetitieve karakter van het nummer, gecombineerd met de kenmerkende vocale uitvoering van Stauber, creëert een sfeer van introspectie en melancholie, en nodigt luisteraars uit om na te denken over hun eigen emotionele veerkracht en de impact van de emoties van anderen op hun welzijn.