Het nummer 'Hold On Till May' van Pierce The Veil, met Lindsey Stamey, is een aangrijpende verkenning van emotionele nood en de zoektocht naar troost. De tekst schetst een beeld van een persoon die zich verloren en niet verbonden voelt, gesymboliseerd door het beeld van 'hoog zitten, omringd door de zon' te midden van 'een miljoen takken'. Deze metafoor suggereert een gevoel van isolatie, ondanks dat je omringd bent door potentiële verbindingen. De herhaalde vraag 'Mama en papa, hebben jullie naar mij gezocht?' duidt op een diep verlangen naar zorg en aandacht, waarvan het individu het gevoel heeft dat hij lange tijd verstoken is gebleven, wat leidt tot een gevoel van wanhoop.
Het refrein van het lied legt een moment van intense emotie vast, mogelijk een romantische ontmoeting, die zowel gepassioneerd als vluchtig is. De beelden van de trein die de ramen schudt terwijl de hoofdpersoon en hun partner boven het geluid uit schreeuwen, brengen een gevoel van urgentie over en een verlangen om aan de realiteit te ontsnappen. De liefde die ze delen wordt beschreven als 'uit de hand gelopen', wat duidt op de overweldigende en mogelijk destructieve aard ervan. Het aftellen 'Drie, twee, één, waar is het gebleven?' benadrukt de vergankelijkheid van het moment en het gevoel van verlies dat daarop volgt.
Het nummer gaat ook over thema's als zelfvernietiging en de strijd om met trauma's uit het verleden om te gaan. De regels 'Als ik jou was, zou ik dat wegleggen / Zie je, je bent gewoon verspild / En weer aan het verleden denken / Schat, alles komt goed' dienen als een geruststelling dat er ondanks de pijn hoop is voor herstel. De belofte van de zanger om 'je weer mooi te laten voelen' is een boodschap van steun en de mogelijkheid tot genezing. 'Hold On Till May' is uiteindelijk een oproep om moeilijke tijden te doorstaan, waarbij de veranderende seizoenen metaforisch de belofte van betere dagen vertegenwoordigen.