Het nummer 'Hey Kids' van Molina lijkt een gevoel van vermoeidheid en desillusie te omvatten dat onder jongeren kan heersen. De herhaalde begroeting 'Hé kinderen', gevolgd door de zinsnede 'Samen in het stof' suggereert een gemeenschappelijke ervaring van vervaging of desintegratie, mogelijk een verwijzing naar het verlies van onschuld of de harde realiteit waarmee jonge mensen worden geconfronteerd naarmate ze ouder worden. De beeldtaal van 'Eyelids / Heavy as Leather' roept een gevoel van uitputting op en de strijd om wakker of bewust te blijven, wat zowel letterlijk als metaforisch geïnterpreteerd kan worden als commentaar op de maatschappelijke druk of de overweldigende aard van het moderne leven.
De tekst 'Fluffy days and nights / Looking clear but never herkend' weerspiegelt wellicht de vluchtige en oppervlakkige aard van hedendaagse ervaringen, waarin momenten die betekenisvol lijken vaak snel worden vergeten of verkeerd worden begrepen. De vermelding dat 'manische spraak' 'verraderlijk' wordt, zou een kritiek kunnen zijn op de manier waarop communicatie vervormd of schadelijk is geworden, misschien in de context van sociale media of het hectische tempo van nieuws en informatie. De sfeer van het nummer wordt verder verduisterd door de regel 'Out on this plastic beach / Turning obsidian', die een nep- of kunstmatige omgeving zou kunnen symboliseren die steeds donkerder of corrupter wordt.
Over het geheel genomen lijkt Molina's 'Hey Kids' een commentaar op de collectieve ervaring van de hedendaagse jeugd, die geconfronteerd wordt met een wereld die zowel fysiek als emotioneel belastend is. De hypnotiserende herhaling en beklijvende teksten van het nummer schetsen een beeld van een generatie die tegelijkertijd verbonden en geïsoleerd is, belast door het gewicht van hun 'zware oogleden' en de wetenschap dat ze 'samen in stof veranderen'. Het is een oproep om de gedeelde strijd te erkennen en misschien een herinnering om solidariteit te vinden te midden van dit alles.