'Baby' van Justin Bieber is een nummer dat de achtbaan van emoties samenvat die verband houden met jonge liefde en liefdesverdriet. Uitgebracht in 2010, toen Bieber nog maar een tiener was, werd het nummer al snel een bepalend nummer in zijn vroege carrière en resoneerde het met een generatie jonge fans. De teksten drukken de verwarring en pijn uit van een eerste mislukte liefde, een universele ervaring die culturele en generatiegrenzen overschrijdt.
Het refrein, met het herhaaldelijk gebruik van het woord 'baby', benadrukt het jeugdige karakter van de relatie en de naïviteit die vaak gepaard gaat met eerste liefdes. Biebers uitbeelding van ongeloof en wanhoop over het verlies van zijn liefdesbelang is voelbaar terwijl hij zingt dat hij alles doet om haar terug te winnen, inclusief het kopen van een ring voor haar. Dit weerspiegelt een algemeen geloof in materiële gebaren als een manier om een verbroken relatie te herstellen, een opvatting die vaak wordt aangehangen door jongeren en onervaren mensen. De herhaling van 'Dacht dat je altijd de mijne zou zijn' onderstreept de schok en ontkenning die gepaard gaat met het einde van een relatie waarvan je aanneemt dat die voor altijd zou duren.
Het couplet van Ludacris voegt een laagje nostalgie toe en doet denken aan een eerste liefde op dertienjarige leeftijd. Zijn rap beschrijft de intensiteit en onschuld van jonge liefde, waarbij zelfs de eenvoudigste interacties spannend en betekenisvol kunnen lijken. De vermelding van Starbucks en de speeltuin situeert de romantiek in het dagelijks leven, waardoor het herkenbaar wordt voor het publiek van het nummer. Als het nummer eindigt met het herhaalde 'Ik ben weg', betekent dit de acceptatie van het einde van de relatie, zij het met een aanhoudend gevoel van verlies. 'Baby' is niet zomaar een pakkend popnummer; het is een verhaal over jonge liefde, de beproevingen ervan en de lessen die zijn geleerd uit het onvermijdelijke einde ervan.