Seafrets 'Atlantis' is een aangrijpende ballad die ingaat op de emotionele onrust van een falende relatie, waarbij de metafoor van de legendarische verzonken stad wordt gebruikt om de ineenstorting van een eens zo sterke band te illustreren. Het Britse muziekduo, bekend om hun emotionele verhalen en folk-popgeluid, legt de essentie vast van liefdesverdriet en de strijd om in het reine te komen met het einde van een liefdesrelatie. De melancholische melodie van het nummer vormt een aanvulling op de introspectieve teksten en creëert een krachtig verhaal over verlies en berusting.
De openingsregels schetsen een somber tafereel, met verlaten bomen en een gevoel van isolatie, wat verwijst naar de leegte die volgt op een scheiding. De verwijzing naar 'wankele grond' suggereert dat de relatie op een fragiel fundament was gebouwd, dat onder druk zou kunnen bezwijken. De herhaalde zin 'Ik kan ons niet redden, mijn Atlantis, we vallen' maakt het gevoel van hulpeloosheid duidelijk, terwijl de spreker erkent dat ze niet in staat zijn de onvermijdelijke ondergang te voorkomen. De beeldspraak van opbouwen om vervolgens weer af te breken weerspiegelt de cyclische aard van hun inspanningen, waarbij elke poging om de relatie te redden uiteindelijk tot verdere vernietiging leidt.
Door het hele nummer heen duidt de wisselwerking tussen 'hart' en 'hoofd' het interne conflict aan dat wordt ervaren tijdens een breuk, waarbij emotionele gehechtheid en rationeel besef op gespannen voet staan. De teksten brengen een gevoel van finaliteit en acceptatie over, waarbij de spreker de onomkeerbare schade toegeeft die door woorden en daden wordt veroorzaakt. Seafrets 'Atlantis' vindt weerklank bij iedereen die voor de moeilijke beslissing heeft gestaan om los te laten, in het besef dat sommige dingen, als ze eenmaal kapot zijn, niet meer kunnen worden hersteld, net zoals de verloren stad die nooit meer op de zee kan worden teruggewonnen.