Kenzie's nummer 'anatomy' duikt in de complexe emoties rond een gespannen relatie met een ouder. De teksten brengen een gevoel van verlangen en onopgeloste gevoelens over, terwijl de kunstenaar worstelt met de impact van deze relatie op haar identiteit en emotionele welzijn. De openingsregels vormen het toneel voor een gesprek tussen Kenzie en een ouder die al een tijdje afwezig is. Ondanks het verstrijken van de tijd probeert de ouder met elkaar om te gaan alsof er niets is veranderd, wat de emotionele afstand en het gebrek aan begrip tussen hen alleen maar benadrukt.
Het refrein 'anatomie' gebruikt de metafoor van fysieke gelijkenis om uitdrukking te geven aan de onontkoombare band die Kenzie voelt met haar ouders, ondanks hun emotionele ontkoppeling. Ze worstelt met het feit dat iemand die biologisch een deel van haar is, emotioneel zo afstandelijk kan zijn. De regel 'Het is gewoon anatomie' suggereert een berusting in de biologische band en drukt tegelijkertijd de frustratie uit dat deze band zich niet vertaalt in een betekenisvolle relatie. Kenzie's vermelding van het veranderen van haar neus en datingpatronen weerspiegelt haar pogingen om controle over haar identiteit te laten gelden en zich te onttrekken aan de invloed van de acties van haar ouders.
Door het hele nummer heen gaat Kenzie in op de pijn van het gevoel onbelangrijk te zijn tegenover iemand die theoretisch veel om haar zou moeten geven. De herhaalde vraag waarom de ouder haar niet zo erg mist als zij hen, onderstreept een diepgewortelde behoefte aan bevestiging en liefde. Het nummer is een aangrijpende verkenning van de manieren waarop ouderlijke relaties ons zelfgevoel bepalen en hoe de afwezigheid of verwaarlozing van een ouder blijvende emotionele littekens kan achterlaten.