'Amour Plastique' van Videoclub is een nummer dat duikt in de intense en soms overweldigende aard van liefde en verlangen. Het Franse duo, bestaande uit Adèle Castillon en Matthieu Reynaud, staat bekend om hun dromerige synthpopgeluid, waarin vaak thema's als jeugd, liefde en nostalgie worden onderzocht. De titel 'Amour Plastique' vertaalt zich naar 'Plastic Love', wat verwijst naar een liefde die misschien mooi lijkt, maar potentieel diepte of authenticiteit mist.
De teksten schetsen een beeld van iemand die totaal gefascineerd en verloren is in de ogen van zijn geliefde, verdrinkend in de golven van de blik van zijn geliefde. Deze beelden suggereren een diepe verbondenheid en verliefdheid die grenst aan obsessie. De herhaalde verwijzingen naar verdwaald of ondergedompeld zijn duiden op een overgave aan de emoties die liefde met zich meebrengt, mogelijk tot het punt waarop je jezelf verliest. De vermelding van 'ton cœur Roméo' (je hart, Romeo) roept het idee op van een romantische en tragische liefde, vergelijkbaar met die van Shakespeare's Romeo en Julia.
Naarmate het lied vordert, wordt de nacht afgeschilderd als een tijd van kwetsbaarheid waarin de demonen van de spreker tevoorschijn komen, en ze verlangen naar liefde die zal duren tot 'les Roses Fanent' (de rozen verwelken), wat het verlangen symboliseert naar een duurzame verbinding, zelfs als schoonheid. vervaagt. De teksten schommelen tussen momenten van duisternis en licht, waarbij het kijken naar hun geliefde die in de nacht danst, dient als een moment van troost te midden van de onrust. De herhaalde zinsnede 'Je raisonne en baisers' (Ik redeneer in kussen) suggereert dat fysieke uitingen van liefde de manier zijn waarop de spreker betekenis geeft aan hun emoties, waardoor de fysieke en emotionele intensiteit van hun liefde verder wordt benadrukt.
Drake Bell in de eindtekst