Vundabar's 'Alien Blues' is een nummer dat lijkt te duiken in de gevoelens van vervreemding en de strijd om verbinding te maken in een wereld die steeds vreemder aanvoelt. De teksten suggereren een gevoel er niet bij te horen, aangezien de spreker zich afvraagt of hun ervaringen de beste of de slechtste zijn die ze ooit hebben gehad, wat duidt op een leven van extremen zonder een stabiele middenweg. De speelse toon waarop serieuze gedachten worden gepresenteerd ('Ik probeer je te vertellen wat ik denk en speel het af alsof het een grap is') zou een afweermechanisme kunnen weerspiegelen tegen de kwetsbaarheid van verkeerd begrepen worden.
Het nummer gaat verder met beelden die een gevoel van ontkoppeling benadrukken. De zin 'Ik praat alleen met honden omdat ze mij niet begrijpen' is bijzonder aangrijpend en suggereert dat de spreker troost vindt in het gezelschap van wezens die gezelschap bieden zonder de complexiteit van het menselijk oordeel. De vermelding dat tanden geel zijn en de wens om aardig gevonden te worden als ze wit waren zoals anderen, spreekt over maatschappelijke druk en het verlangen om erbij te horen. De behoefte aan een ‘alibi om te rechtvaardigen’ en ‘iemand om de schuld te geven’ duidt op een diepere strijd met de eigen identiteit en de menselijke conditie.
Over het geheel genomen vangt 'Alien Blues' van Vundabar de essentie van het gevoel niet op zijn plaats te zijn in de eigen huid en in de wereld als geheel. De titel van het nummer zelf, 'Alien Blues', suggereert een melancholische staat van buitenaards zijn of iets anders, terwijl het vrolijke tempo en de pakkende 'na-na-na'-refreinen een contrast creëren dat de complexiteit van de emoties weerspiegelt die worden uitgedrukt. Het is een nummer dat resoneert met iedereen die zich ooit een buitenstaander heeft gevoeld die naar binnen kijkt en probeert zijn plaats in het universum te begrijpen.